Cruisen in Sydney en zoek je familie in Perth

tiedieidedieeeeeeee! diediediedieeeeee! (tune rad van fortuin)

Jaaaaaaa, dames en heren, fijn dat u weer hebt ingelogd! Sorry, het is al even geleden dat ik iets van me heb laten horen. Geen toegang tot het wereldwijde web was daarvan de reden. Maar hier ben ik weer hoor! En om alle zorgen weg te nemen (als die er al zijn) alles gaat goed met me. De update:

Maandag de 26e ben ik in alle vroegte Sydney uitgereden. En ik had gelijk al heimwee. Echt waar, ik hou van die stad!!! Die vrijdag daarvoor, de 23e, heb ik nog een bezoek gebracht aan de Blue Mountains. Zelfs door de bewolking heen was te zien hoe indrukwekkend dat gebied is. Even een weetje tussendoor, de Blauwe Bergen ontlenen hun naam aan het feit dat er eucalyptusbomen groeien en die geven de blauwe gloed af. De hevige regenval van de dag ervoor had als voordeel dat de watervallen groter waren dan normaal. Hoogtepunt in de Bergen is een formatie van drie, die de 3 sisters wordt genoemd. 's Avonds uiteten geweest met onder andere Jon (de Ier) en zijn vrienden Robert (de posh Engelsman) en de Justin Timberlake. Errug gezellig. Zaterdag heb ik gegeten met Jolanda en ben daarna alleen naar het Opera House gelopen, dat wilde ik graag bij nacht zien. Daar raakte ik aan de praat met een stel uit Canberra. Zij waren net naar een balletvoorstelling geweest ter gelegenheid van haar verjaardag en ze nodigden me uit om een glaasje champagne mee te drinken. Het gaat zo makkelijk hier allemaal. Mensen zijn open en sleuren je gelijk overal mee naartoe. Zondag de 25e was mijn laatste dag in Sydney en die had ik niet beter kunnen doorbrengen dan dat ik heb gedaan. Robert nodigde me uit op zijn speedboot. Met hem, JT (Cormac eigenlijk) en nog een vriend hebben we gevaren. Nou ja varen, de eerste 20 minuten vlogen we over het water. En ik met nul speedbootervaring vond het best eng. Gelukkig die vriend van hun ook die banger bleek dan ik. Ik zat voorin en dan voel je die klappen op het water wel kan ik melden. Alsof je op de grond knalt! Maar na een plaatsje achterin en de speedboot wat minder speedy te laten gaan vond ik het prima. Het weer was fantastisch, de omgeving fenomenaal. Vaar ik daar gewoon onder de Harbour Bridge door voor het Opera House langs. Alsof het niets is. Fish and chips eten op de boot in de zon. En je ieder uur insmeren. Ik was bruin, Robert rood (zoals het een echte engelsman betaamd). 's Avonds gingen we bqq-en op het strand. Zuchtzweimelzucht.

De volgende ochtend om 5.30 u vertrok mijn bus richting Melbourne. Ik kwam er in de bus pas achter dat ik daar 3 dagen over zou doen. Robert lachte me steeds uit want die zei dat je het in 8 uur kan rijden. Maar ik heb nog veel van de omgeving gezien, waaronder Canberra, het parlementsgebouw daar (wat nu druk is aangezien er net verkiezingen zijn geweest) en een heel mooi natuurgebied. De groep passagiers was wat gemeleerder dan voorheen. Onder andere een man van 60 uit Taiwan die alleen reisde en een man uit Zweden waarvan ik de kriebels kreeg. Hij had van het fenomeen 'personal space' duidelijk nooit gehoord en stond continu te dichtbij bij iedereen, met z'n Hannibal Lecter-Look. Nadat ik de busreis had overleefd kwam Robert me halen, die in Melbourne voor zaken was. Alan was er ook. Alan is de neef van Jon, Iers en heb ik ook op Fraser Island leren kennen. (Volgen jullie het allemaal nog? Als ik terug ben ga ik jullie overhoren hoor!) Alan woont sinds twee weken in Melbourne in een appartement dat hij deelt met twee Ieren, Aoife en Graham. In hun appartement mag ik de hele maand logeren! Omdat ze er nog maar net wonen en met niks kwamen, hebben ze geen meubels. Maar het complex heeft wel een sauna, zwembad en gym ter compensatie :).

De volgende dag kwam Robert me weer halen (Robert is mijn held, logisch natuurlijk) en bracht me naar Melbourne Airport voor m'n vlucht naar Perth. Na een vlucht van 4 uur kwam ik aan. Australië is zo groot. Van oost naar west, wat ik dus heb gedaan, is dezelfde afstand als van Londen naar Moskow. Op Perth stonden mijn oudtante Willy en haar man Oleg me op te wachten (weer een overhoor feitje: Willy is de zus van mijn opa, de vader van mijn vader). Ik had ze nog nooit eerder gezien maar het was heel erg gezellig. Het was een mooie gelegenheid om de westkust te zien en ze waren zo enthousiast om me alles te laten zien. Ze zijn zelfs met me naar de Pinnacles gereden, een stuk van 250 km vanaf Perth. Ze zijn al ver in de tachtig, maar er mankeerd niks aan hoor! De Pinnacles is een woestijn met limestone pillars erin en het is de enige plek in de wereld waar je ze kan zien. Het zand was zo geel wat zo mooi contrasteert met de helder blauwe lucht. Nou ja, kijk zelf maar. De laatste dag hebben ze me mee uiteten genomen. Laiverds zijn het! Ik ben blij dat ik het gedaan heb.

En nu weer terug in Melbourne. Hier blijf ik tot 2 januari en dat vind ik een heerlijk vooruitzicht. Na twee maanden van hot naar her reizen, nu even een vaste plek. Niet steeds je backpack inpacken die iedere keer steeds kleiner lijkt te worden. Niet steeds nieuwe mensen moeten ontmoeten, maar even met vaste mensen op een plek. En ik ga een baantje zoeken. Alan is chefkok in een restaurant en wellicht dat ik daar aan de slag kan als serveerster. En anders zoek ik zelf wel wat. Een maandje hier wonen, opladen, genoeg van het werk krijgen en weer reislustig zijn voor Nieuw-Zeeland, dat is nu het plan.

Ik ben beniewd hoe het met jullie gaat.

Tot de volgende keeeeeeeeer, tiediediediediediedie-die (tune mini plackbackshow)

Jolien